Ορμένιο, παραμεθόριος. Δύο φωνές, μάνα και κόρη, ανασύρουν προσωπικά βιώματα: εμφύλιος, εξορία, μετανάστευση. Η αφήγησή τους έχει την αξία της προφορικής ιστορίας, αλλά δεν μένει εκεί. Η Κοκόνα και η Χρυσούλα μιλάνε για την ανάγκη των ανθρώπων να συμφιλιωθούν με τα τραύματα του παρελθόντος τους. Ιλάτσ’ στη διάλεκτο της Ανατολικής Ρωμυλίας σημαίνει «γιατρικό».
